Osiem

Siedziała na parapecie, patrząc na widoki za oknem. Było ciemno, ale latarnie rozświetlały ulicę. Obserwowała szczęśliwe pary, które szły przed siebie, trzymając się za ręce i śmiejąc się głośno.

Popijała zimne już kakao, kiedy ponownie rozdzwonił się jej telefon. Spojrzała na komórkę i nawet nie wstała by ją odebrać. Z daleka widziała zdjęcie męża, które miała ustawione jak dzwoni, jak i słyszała dźwięk który miała ustawiony tylko dla niego.

- Wyłącz ten telefon, bo staram się uśpić Inés – do pokoju w którym siedziała, weszła jej matka i mówiła głośnym szeptem. Blondynka zeszła z parapetu i wyciszyła telefon, wyłączając również wibracje. Powróciła na poprzednie miejsce i dalej wpatrywała smutno za okno, próbując znaleźć jakieś rozwiązanie z jej beznadziejnej sytuacji w której aktualnie się znajdowała. Spojrzała na palec, na którym był pierścionek zaręczynowy i obrączka. Zdjęła biżuterię z palców i oglądała je z każdej możliwej strony, pozwalając sobie na uronienie kilku łez.

Zeszła z parapetu i z szuflady w biurku, będącym przy ścianie, wyciągnęła białą kopertę, na której napisała imię męża. Do środka wrzuciła pierścionki i krótki liścik. Oparła to o lampkę  i wyszła z pokoju by udać się na chwilę do córki. Ucałowała jej czoło, obserwując jej spokojny sen. Uśmiechnęła się blado, ciężko wzdychając. Trudno pozbawić dziecka ojca w takim wieku. Musiała tak postąpić, nie widziała póki co innego wyjścia. Bała się odpowiedzi na pytania, gdzie jest tatuś?

Wyszła z pokoju, gasząc lampkę nocną i cicho zamykając drzwi.

Udała się do salonu, gdzie była jej matka. Usiadła obok niej na kanapie i bez jakichkolwiek słów, przytuliła się do niej.

- Będzie dobrze, potrzebujecie czasu – pocieszała ją rodzicielka, przytulając jeszcze mocniej do swojego serca i głaszcząc po włosach.

- Nic nie będzie dobrze – załkała – Oskarża mnie bezpodstawnie, więc po co w tym dalej tkwić? Mam tego dość, zastanawiam się nad rozwodem… Nie jestem do końca pewna… Nie chcę się póki co tym denerwować, nie chcę zaszkodzić temu maluszkowi – na brzuchu położyła dłonie i zaczęła go głaskać-  Może to nim wstrząśnie… Będę nieugięta, ma kilka miesięcy na poprawę.

- Dobrze rozumujesz, ale jesteś pewna, że chcesz pozbawić swoje dzieci ojca?

- Do jednego się nie przyznał, więc  uznaję, że będzie miało tylko matkę – odpowiedziała smutno blondynka, wycierając łzę z policzka.

- Damy radę – rodzicielka ucałowała czoło córki, wciąż dodając słowa otuchy.

xxx

Wstała rano z powodu porannych mdłości. Zamknęła się w łazience, w której spędziła prawie godzinę na wyszykowanie się do wyjścia. Tuszowała swoje podpuchnięte oczy od nocnego płaczu. Kiedy wyszła, zaczęła po całym mieszkaniu zbierać rzeczy, to telefon, to klucze. Wzięła kopertę z pokoju i włożyła wszystko do torebki. Związała włosy i założyła na nos okulary.

- Gdzie idziesz? – spytała jej matka, gdy ta zakładała buty.

- Jadę po ubrania. Fábio teraz nie ma, jest na treningu więc to dobra okazja. – odpowiedziała blondynka i wyszła, blado się uśmiechając.

Zamówiła taksówkę, która podwiozła ja pod jej wspólne mieszkanie z piłkarzem.

Poprosiła kierowcę o to by tu na nią poczekał, i skierowała się do klatki jednego z apartamentowców.

Otworzyła drzwi kluczami, po czym weszła do mieszkania, w którym panował istny chaos. Wyjęła z torebki kopertę i położyła ją na kuchennym blacie, po czym skierowała się do sypialni.

Spod łóżka wzięła dwie torby podróżne i zaczęła szybko je zapełniać najpierw swoimi rzeczami, a potem ubrankami i zabawkami córki.

Wychodząc z apartamentowca poprosiła kierowcę by jej pomógł z bagażami, po czym kazała zawieść się w stronę mieszkania matki, które znajdywało się niespełna pół godziny drogi od mieszkania Fábio.

xxx

Wracał z treningu lekko przybity. Odkąd Víctoria od niego odeszła nie miał motywacji do dalszego życia. Nie mógł skupić się na treningu, a opcja wracania do pustego domu wcale nie napawała go optymizmem. Dzwonił kilkadziesiąt razy do żony i wysyłał milion smsów, ale ani nie odbierała ani nie odpisywała. Nie chciała z nim rozmawiać i on doskonale o tym wiedział, choć w duchu miał nadzieję, że jednak odbierze i zamieni z nim kilka zdań. Zatrzymał samochód pod apartamentowcem, kiedy ujrzał swoją żonę, która wsiada do taksówki, a kierowca pakuje walizki do bagażnika.

Jego świat się załamał. Wyprowadziła się od niego na dobre… A może to tylko chwilowe?

Nie pojechał za nią. Była zbyt stanowcza by od razu dać mu szansę i porozmawiać. Znał ją za dobrze.

Udał się do domu i otwierając mieszkanie do jego nozdrzy dobiegł zapach jej perfum, które tak uwielbiał i które kojarzyły mu się tylko z nią. Poszedł do sypialni i zobaczył prawie pustą szafę oraz dostrzegł jedną koszulkę na podłodze, którą podniósł i odłożył na swoje miejsce. Westchnął z bezradności, kierując się do kuchni. Miał zamiar przygotować sobie coś do jedzenia i cały dzień przeleżeć na kanapie w salonie i grać na konsoli. Jednak na blacie dostrzegł białą kopertę zaadresowaną do niego. Od Víctorii. 

Otworzył i wyjął z niej małą karteczkę.

‘ Mam nadzieję, że da ci to dużo do myślenia’

Nie rozumiał do końca słów napisanych przez jego żonę, dlatego sprawdził zawartość koperty. Znalazł tam pierścionek zaręczynowy i obrączkę.

Momentalnie posmutniał i zbladł. Dopuścił do tego, że osoba którą kocha odeszła od niego.

Zsunął się na podłogę i oparł plecami o szafki. Zastanawiał się co może zrobić by naprawić to wszystko. Wiedział, że życie bez Víctorii i Inés dla niego jest niemożliwe. Zapomniał o jednej najważniejszej osobie – o drugim dziecku, które jego żona nosi pod sercem.  Okrył twarz dłońmi.

Zawaliłem na całej linii, jak to naprawić?

_______-

no to jest i ósemka.

Nie wiem co powiedzieć. Zero weny, za nic nie mogę się wziąć.