Trzy

Wróciła późnym popołudniem do domu, trzymając za rączkę zmęczoną córkę. Kiedy je zobaczył wziął od niej małą walizeczkę, którą odstawił w głąb mieszkania a potem zabrał zasypiającą już Inés do jej pokoju i położył spać. Kiedy zamknął drzwi podszedł do żony i przytulił się mocno, cicho wdychając.

- Przepraszam – powiedział i pocałował jej policzek – Nie wiem skąd przyszedł mi ten pomysł. Wiem, że nigdy byś mi tego nie zrobiła. Kocham cię – musnął jej wargi.

- Ja ciebie też kocham… Postaram się ograniczyć pracę do minimum. Obiecuję. Ale nie uniknę niezapowiedzianych spotkań z szefem i innymi pracownikami. – spojrzała mu prosto w oczy by po chwili zatopić się w jego ustach.

- Byłem w wyjściowej jedenastce – powiedział dumnie i zaciągnął żonę na kanapę. Usadowił ją na swoich kolanach i objął w pasie.

- Wiem, widziałam wczorajszy mecz. Jestem z ciebie dumna.

Patrzał na nią jak w obrazek. Kochał ja i cieszył się z takiego obrotu sprawy. Obiecała, że ograniczy pracę. Był to dla niego wielki krok w przód.  Wyraziła chęć zmian,  a to wiele znaczy. Przynajmniej dla  niego.

xxx

Zadzwonił budzik, który momentalnie zbudził ją  ze snu. Pośpiesznie wyłączyła go, by przypadkiem nie obudził Fábio, który miał jeszcze czas do treningu.

Wstała i ubierając satynowy szlafrok, udała się do łazienki, biorąc z szafy kilka ubrań. Wzięła szybki prysznic i ubrała się. Poszła do kuchni zrobić śniadanie. Wstawiła wodę na gaz i podreptała z powrotem do sypialni by obudzić męża. Musnęła jego czoło cicho mówiąc, że pora wstawać.

Na jego twarzy pojawił się lekki grymas, ale gdy zobaczył promienną twarz żony, uśmiechnął się szeroko.

Po chwili siedział już w kuchni i jadł kanapki przygotowane przez blondynkę.

- Ubieraj się, bo zaraz przyjdzie Carmen* - powiedziała Víctoria.

- A co, zazdrosna będziesz jak inna kobieta spojrzy na mój tors? – poruszał zabawnie brwiami i zaśmiał się.

-Nie, ale nie wypada chodzić półnago po domu przy praktycznie obcej osobie – ucałowała jego policzek – Przywykłam już do wpatrzonych w ciebie dziewczyn na meczach, które mają transparenty, żebyś się z nimi ożenił… Więc  jedna w tę czy we w tę  nie zrobi mi żadnej różnicy – powiedziała obojętnym tonem lecz po chwili zaśmiała się.

Musnęła jego usta i wyszła z mieszkania, uprzednio ubierając buty i zabierając z salonu torebkę.

xxx

Wbiegł na murawę spóźniony. Był przygotowany na ostry ochrzan od trenera, który nie lubił jak zawodnicy przychodzili później niż było uzgodnione.

- Przepraszam za spóźnienie, ale opiekunka przyszła za późno – powiedział, drapiąc się po głowie.

- Wybaczam, ale tylko dla tego, że wczoraj bardzo dobrze się spisałeś. A teraz biegamy dwadzieścia kółek, raz, raz – poganiał ich trener, klaszcząc w dłonie.

Wszyscy jak jeden mąż przytaknęli i zaczęli robić to co im nakazał Mourinho.

- Pogodziłeś się z Víctorią? – spytał Pepe, zrównując się z Fábio i biegnąc razem z nim jednym tempem.

- Tak – odpowiedział mu boczny obrońca Realu Madryt – Ale wciąż jest mi z tym wszystkim źle. To ja wszczynam te kłótnie.

- Musisz się uspokoić i ogarnąć.  Sofía nie raz mi to powtarzała  i ze mną jest coraz lepiej, nieprawdaż?- zaśmiał się Pepe

- Jak jej się to udało? – spytał się blondyn, patrząc na swojego kompana.

- Zagroziła, że odejdzie – opowiedział poważnie środkowy obrońca – To zacząłem się starać. Ty też miej się na baczności.

Fabio nic nie odpowiedział tylko pogrążył się w swoich myślach, powtarzając, że to samo może mu powiedzieć Víctoria, bez której ciężko mu wytrzymać.

Obiecał sobie, że nie dopuści do takiego obrotu sprawy i będzie się starał ze wszystkich sił by było lepiej.

xxx

Siedziała przy swoim biurku i robiła statystyki na popołudniowe zebranie, kiedy do jej pokoju wszedł jej przełożony.

- Szukałaś mnie? – spytał, siadając naprzeciwko niej.

- Ah tak… - spojrzała na niego – Chciałabym prosić o jakieś rozsądniejsze godziny pracy… Trochę krótsze, albo chociaż to bym nie musiała zostawać po godzinach…

Dotknął jej dłoni i spojrzał prosto w oczy. Na jej twarzy pojawiło się zmieszanie.

- A co z tego będę miał? – spytał miłym głosem, głaskając jej dłoń.

- Że co proszę? – w jednym momencie wstała obudzona  i zabrała rękę – Wypraszam to sobie!

- Ale nie powiesz mi, że nic do mnie nie czujesz. Jestem lepszy od twojego mężulka, kiepskiego piłkarzyka.

- Nie pan tak nie mówi o Fábio! – podniosła głos – Jest bardzo dobrym piłkarzem i nie pozwolę go obrażać przy mnie! Odchodzę – zakomunikowała, pośpiesznie zabierając torebkę – Pan jest nienormalny! Nie dam się w nic wrobić! Nie będę szła z panem do łóżka by załatwić sobie u pana coś!–  i wyszła trzaskają drzwiami.

-  I tak wiem swoje! Wiem, ze ci się podobam! – krzyknął za nią na odchodne.

Wsiadła do samochodu i czuła jak trzęsą się jej ręce ze zdenerwowania. Ruszyła z piskiem opon w stronę swojego domu. Marzyła by teraz być w ramionach swojego męża. Nawet nie wiedziała kiedy jej  oczy się zaszkliły i mocniej przyciskała pedał gazu.

 ________

Carmen to opiekunka i taka pomoc domowa, dla jasności ^^

Jak widzicie, czas na taki a nie inny mały zwrot akcji.

Przypominam o zwiastunie :)

I serdecznie zapraszam do wejścia w podstronę Linki, gdzie macie spis wszystkich opowiadań, tych co były ale i tych które są planowane :)

Pozdrawiam :*