Jeden

*kolejne trzy lata później*

Siedziała w pracy zawalona stosem zdjęć, które musiała pododawać do odpowiednich artykułów, które miały wyjść następnego dnia.

Usłyszała pukanie do drzwi. Nie podnosząc wzroku znad kartek, powiedziała proszę i wypiła łyk zimnej już kawy. Przerzucała zapisane kartki i poprawiała dodatkowo literówki, zrobione przez nieudolnego pracownika kiedy ku jej zaskoczeniu, przed oczami pojawił się jej mąż. Podszedł do niej i pocałował przelotnie usta,  mówiąc że zabiera ją na obiad.

- Nie mogę teraz – odpowiedziała, patrząc na niego – Muszę zrobić jeszcze kilka rzeczy… Potrzebuję co najmniej godziny.

- Dobrze wiesz, że nie musisz pracować – usiadł na wprost niej i patrzył na nią pustym wzrokiem

- Fábio, przerabialiśmy już to…

- Wiem, że chcesz być w jakiś sposób niezależna, ale dlaczego kosztem rodziny? Chcesz udowodnić światu, że jako żona piłkarza też jesteś wiele warta, że potrafisz dojść do wszystkiego sama przez ciężką pracę… - ujął jej dłoń w swoją i spojrzał głęboko w oczy – Więc jak?

- Fábio, potrzebuję jeszcze godziny… Jutro to idzie do druku i musi być gotowe…

Wstał lekko zrezygnowany i wstał energicznie z krzesła. Kiedy złapał za klamkę odwrócił się i powiedział :

- Idę do domu. Zajmę się naszą córką, bo jak widać ty nawet nie masz czasu dla niej… Masz gdzieś naszą rodzinę – wyszedł lekko trzaskając drzwiami. Brunetka wypuściła zalegające jej w płucach powietrze i rzuciła długopisem w stronę drzwi.

Kolejna kłótnia. Kolejne niemiłe słowa. Kolejna gorzka prawda?

xxx

Siedział przy córce i czytał jej bajkę na dobranoc, co jakiś czas całując jej czółko.

- Gdzie mama? – spytała w pewnym momencie dziewczynka i przytuliła się do swojego taty. Spojrzał na zegar ścienny, który wskazywał godzinę ósmą trzydzieści wieczorem.

- Mamusia pracuje – odpowiedział krótko i dokańczał czytać bajeczkę o siedmiu krasnoludkach. Kiedy dziewczynka usnęła, okrył ją szczelniej kołdrą i całując jej czoło, wyszedł z pokoju cicho zamykając za sobą drzwi.

Usiadł zrezygnowany na kanapie, nie włączając nawet telewizora ani światła. Nie przeszkadzała mu cisza i ciemność, która w tej chwili panowała w mieszkaniu

Kiedy wybiła godzina dziesiąta, usłyszał dźwięk otwieranych drzwi. Słyszał każdy jej ruch, który starała się robić jak najciszej się dało.

- Gdzie byłaś? – spytał i zapalił małą, stojącą lampkę, rozświetlając lekko salon.

- Nie śpisz jeszcze? – spytała podchodząc do niego.

Chciała go pocałować, lecz ten odchylił się lekko od niej.

- Gdzie byłaś? – ponowił pytanie i spojrzał na jej zdezorientowany wyraz twarzy.

- W pracy. Szef zrobił niezapowiedziane zebranie i kazał zmieniać wszystkie artykuły. Padam z nóg – odpowiedziała i usiadła obok niego. Zacisnął delikatnie pięści i wstał z kanapy kiedy Víctoria chciała się do niego przytulić.

- Co jest dla ciebie ważniejsze, rodzina czy praca? – spytał, patrząc na nią lekko zdenerwowany.

  - Dobrze wiesz, że rodzina. Dostałam wolne. Przez dwa dni jestem do waszej dyspozycji. Możemy jechać gdzieś… Jutro na przykład otwierają wesołe miasteczko i możemy iść wszyscy razem – wstała i stanęła obok niego, dłońmi dotykając jego torsu okrytego błękitną koszulką.

Zdjął jej ręce jednym, szybkim ruchem, a  ona znów zrobiła zdezorientowaną minę.

- O co ci chodzi? – spytała.

- O co mi chodzi? Każdego dnia coraz dłużej zostajesz w pracy, bo musisz… A może chcesz? W kółko słyszę tylko szef to, szef tamto. Zdradzasz mnie z nim?! – spytał donośnym głosem i spojrzał na nią gniewnie.

- Odbiło ci do reszty?! Z nikim cię nie zdradzam! Chcę po prostu pracować jak każda inna kobieta w tym kraju! Proszę bardzo, udało ci się wszcząć kolejną kłótnię, gratulacje! – fuknęła z ironią w głosie – Śpisz w salonie. – skierowała się do sypialni i  zamknęła drzwi na klucz. Potem tylko słyszał jak łkała, choć starała się to robić cicho.
_______
Prolog się przyjął z czego jestem niezmiernie zadowolona ^^
Jutro do szkoły, a potem znów tydzień laby :D
p.s pracuje nad nowymi opowiadaniami! ^.^